Παναγιώτα Χατζηγιαννάκη-Τσαγκαροπούλου: Μήπως δεν φταίνε μόνο οι δύο;

Στην Πατρίδα μας η άμβλωση είναι νόμιμη. Γίνεται ελεύθερα ως την 12η εβδομάδα της κύησης και σε ειδικές περιπτώσεις σε ακόμη πιο προχωρημένη εγκυμοσύνη.

Δεν είναι γνωστός ο ακριβής αριθμός τους. Οι υπεραισιόδοξοι υπολογίζουν τις χειρουργικές σε 80.000, οι περισσότερο ρεαλιστές σε 300.000 ή ακόμη περισσότερες, χωρίς να υπολογιστεί ο αριθμός των φαρμακευτικών με το χάπι της επόμενης μέρας ή το εκτρωτικό χάπι ή το σπιράλ ή τα χαμένα παιδιά της εξωσωματικής ή ό,τι άλλο μη επεμβατικό. Το σίγουρο όμως είναι ότι κατέχουμε το θλιβερό πρωτείο στις εκτρώσεις στην Ευρώπη και την τρίτη θέση παγκοσμίως!

Ο αριθμός είναι τέτοιος που ισοδυναμεί με ένα χρόνιο, κρυφό και εξαιρετικά φθοροποιό πόλεμο. Οι περισσότεροι πιστεύουν πως πρωταίτιοι και υπεύθυνοι είναι η γυναίκα και ο γυναικολόγος που εκτελεί την άμβλωση, βγάζουν μάλιστα στα γρήγορα συμπεράσματα και τους αποδίδουν ποικίλους φονικούς χαρακτηρισμούς.

Η μητέρα οπωσδήποτε και σύμφωνα με το νόμο δίνει τη συγκατάθεσή της για την ενδομήτριο θανάτωση του παιδιού της και ο εκτελών την άμβλωση–θανάτωση είναι στα σίγουρα ο ιατρός–γυναικολόγος. Όμως οι διαστάσεις που έχει λάβει το θέμα είναι τόσο εκτεταμένες και διαχρονικές που είναι αφελές να περιορίζουμε την ευθύνη στα συγκεκριμένα άτομα, σαν να φύτρωσαν παράταιρα μέσα σε μια αρμονική κοινωνία που σέβεται και υπηρετεί τις ανθρώπινες αξίες.

Αν πραγματικά ενδιαφερόμαστε το πρόβλημα να λυθεί, και άν δούμε συνολικά την αλυσίδα των γεγονότων και των ατόμων που εμπλέκονται, τότε θα καταλάβουμε πως η άμβλωση είναι το ώριμο φρούτο από ένα δέντρο που φυτεύτηκε, καλλιεργήθηκε, ποτίστηκε και υποστηρίχθηκε με λάθος τρόπο και για πολλά χρόνια. Και για το δέντρο αυτό -που δεν είναι άλλο από το παιδί μας, ευθύνονται πολλοί που είχαν αναλάβει να το αναστήσουν και να το κάνουν καρποφόρο, με τέτοιο λάθος τρόπο όμως που στο τέλος έβγαλε πικρό καρπό.

Όποιος δεν έχει εμπειρία της κατάστασης πιστεύει πως το πρόβλημα δεν τον αφορά. Εφόσον δεν είναι γυναικολόγος ή έγκυος γυναίκα ή δεν εμπλέκονται τα παιδιά και η οικογένειά του, θεωρεί πως μάλλον δεν είναι για αυτόν το θέμα και ας ασχοληθούν κάποιοι άλλοι. Δεν περνά καν από το μυαλό του πως εφόσον ευλογήθηκε να μήν έχει τη δυσάρεστη εμπειρία, ίσως θα μπορούσε να βοηθήσει αυτούς που την έχουν με κάποιο τρόπο.

Σιγά-σιγά και από αυτήν την αδιαφορία, διαμορφώθηκε η νοοτροπία της εύκολης περιφρόνησης της αγέννητης ζωής. Αυτή η νοοτροπία όμως εκδικείται σε βάθος χρόνου, διότι το μικρό παιδί που θανατώνεται είναι μόνο η αρχή. Ο άνθρωπος που ελαφρά τη καρδία θα σκοτώσει ή θα αφήσει ανυπεράσπιστο το έμβρυο–παιδάκι του, ακόμη πιο εύκολα θα εγκαταλείψει να πεθάνει παραμελημένος ο ηλικιωμένος γονέας, ο ασθενής, ο ανάπηρος, αυτός που η φροντίδα του έχει οικονομικό και ψυχικό κόστος .

Είναι μια ολόκληρη αντίληψη ζωής που διαποτίζει προοδευτικά τη κοινωνία, το ότι όποιος μας δυσκολεύει ή μας αλλάζει το πρόγραμμα τον ξεγράφουμε ελαφρά τη καρδία. Μπαίνει μπροστά το ατομικό δικαίωμα αυτού που είναι υγιής, αυτόνομος και έχει φυσική παρουσία και δύναμη, ενώ αγνοείται αυτός που η φωνή του είναι σιωπηλή. Και τα αποτελέσματα είναι αυτά που βλέπουμε. Διώχνοντας το δικό μας άνθρωπο, το παιδί μας, βιώνουμε καθώς περνούν τα χρόνια την αδιαφορία, τη μοναξιά, την απελπισία , κενό και φτώχεια στην ψυχή, ενώ τα χέρια μας είναι γεμάτα υλικό πλούτο.

Μάλλον σκεπτόμαστε πως επειδή το μωρό δε φαίνεται είναι του χεριού μας. Πως αφού δεν ήλθε στη στιγμή που προγραμματίζαμε ή από τον σύντροφο που ονειρευόμασταν δεν αξίζει η ζωή του. Πως είναι μικρό ή αρρωστούλι και δεν λογαριάζεται για κανονικός άνθρωπος. Εφόσον δεν είναι επιθυμητό μπορεί να γίνει το εύκολο θύμα που δε θα το κλάψει κανείς.

Μήπως νομίζουμε πως δεν πονά και δεν υποφέρει όταν κομματιάζεται; Μήπως ξεχνάμαι πως έχει ψυχή; Πιστεύουμε μάλλον πως είναι σώμα και δικαίωμα και ιδιοκτησία μας και μπορεί να γίνει θυσία στη στιγμιαία σεξουαλική ικανοποίηση μιας κοπέλας και ενός άντρα. Προδιαγράφουμε μέσα μας πως το παιδάκι θα είναι το εμπόδιο στα όνειρα της φανταστικής ευτυχίας που κατασκεύασε το υπερήφανο μυαλό μας.

Τέταια επιπολαιότητα ίσως θα δικαιολογούνταν από δυό εφήβους γονείς. Όμως τί γίνεται με τους γονείς των νεαρών αυτών παιδιών; Ούτε εκείνοι βέβαια στηρίζουν τις εγκυμοσύνες των δικών τους παιδιών . Προφανώς πιστεύουν πως δεν είναι η κατάλληλη στιγμή ή ο κατάλληλος άνθρωπος. Ίσως και αν δεν υπήρχε το παιδί να είχαν δικαίωμα να μιλήσουν. Τώρα όμως υπάρχει ήδη παιδί. Αν ήθελαν να προλάβουν την κατάσταση ας αφιέρωναν λίγο χρόνο ως τώρα να μιλήσουν στο παιδί τους για την αξία της εγκράτειας, της σεμνότητας και της αγνότητας ως το γάμο, για την ομορφιά που έχει η αποκλειστική σχέση αγάπης του αγοριού με το κορίτσι, για το νεανικό γάμο και τη χαρά τού να έχεις παιδιά γύρω σου και ας σου λείπουν και κάποια πτυχία.. και λεφτά ..και περιουσία ...και μεγαλεία.

Πιθανότατα όχι μόνο δεν στήριξαν εξαρχής οι γονείς αυτή τη στάση ζωής, αλλά σε πολλές περιπτώσεις υπέθαλψαν την αντίθετη, προτρέποντας τα παιδιά τους με το παράδειγμα, τις οικογενειακές συνθήκες που διαμόρφωσαν και τα λόγια τους, να αποκτήσουν «εμπειρίες» μέσα από μια συμπεριφορά που τα εξευτελίζει και τους στερεί το όραμα και τις ωραίες προοπτικές στης ζωή.

Γονείς που τους ενδιέφερε από το νηπιαγωγείο κιόλας να εμφανίζονται τα παιδιά τους μοντέρνα και να έχουν φίλη ή φίλο, να κοιμούνται το ένα στο σπίτι του άλλου, να κοιτάνε ταινίες και ιστοσελίδες ενηλίκων, να κάνουν χρήση ουσιών και τσιγάρου, να κάνουν το εμβόλιο για το HPV το γρηγορότερο για να μή πάθουν κονδυλώματα και καρκίνο λησμονώντας να τους διδάξουν το κύριο τρόπο που αυτά προλαμβάνονται δηλ. την εγκράτεια, γονείς που ενδιαφέρονται μόνο να ενημερωθούν τα παιδιά τους για τη χρήση των αντισυλληπτικών και του προφυλακτικού ,υποβιβάζοντας σε αυτό το ταπεινό επίπεδο τις βάσεις και προυποθέσεις για την μελλοντική τους ευτυχία, γονείς που τα οδήγησαν οι ίδιοι στα μονοπάτια της ψυχικής ισοπέδωσης, των χαμένων νεανικών χρόνων, της άπιαστης οικογενειακής σταθερότητας, τα έκαναν θύματα των σεξουαλικών λοιμώξεων, των παρενεργειών της «αντισύλληψης» και τελικά της έκτρωσης.

Γονείς που διαστρέβλωσαν τον παιδαγωγικό τους ρόλο και βάφτισαν την ανεπάρκειά τους δημοκρατική αντιμετώπιση. Γονείς που αρνήθηκαν στο όνομα της ελεύθερης διαμόρφωσης άποψης να δώσουν στα παιδιά Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη και τα παρέδωσαν στην ιδεολογία του κάθε τυχαίου που ορέχθηκε να τα χρησιμοποιήσει και κατόπιν να τα αφήσει πληγωμένα και μοναχικά στη ζωή τους.

Δε σκέφθηκαν μάλλον οι γονείς αυτοί, πως τα επόμενα θύματα μετά το αθώο παιδάκι–εγγονάκι τους θα είναι οι ίδιοι όταν αρχίσουν να γερνούν και να παραμορφώνονται από την αρρώστια, οπότε τα ίδια τα παιδιά τους θα τους αντιμετωπίσουν όπως διδάχθηκαν.

Και εσείς αγαπητές μου κοπέλες και αγόρια που διαδηλώνεται για το δικαίωμα της γυναίκας στην άμβλωση, γιατί δεν γίνεστε η φωνή της αδικημένης γυναίκας, αυτής που θέλει το μωρό της αλλά εκβιάζεται από γονείς και πεθερικά και σύντροφο και εργοδότη..., γιατί δεν γίνεστε η φωνή του μωρού της γυναίκας που βιάσθηκε και γιατί θυματοποιείτε το θύμα του βιασμού για άλλη μια φορά, ώστε μετά το σωματικό της εξευτελισμό να αναγκαστεί να σκοτώσει και το αθώο μωρό της; Μήπως πιστεύετε πως αν το σκοτώσει θα την εκτιμήσουν και θα βρει τελικά χαρά και πληρότητα στη ζωή της;

Γιατί δεν στρέφεστε εναντίων των ανδρών που χρησιμοποιούν τις γυναίκες και κατόπιν έχουν το θράσος να λένε «η απόφαση είναι δική σου», αντί να λένε «το παιδί είναι δικό μας, είναι η αγάπη μας, είναι η σχέση μας, το θέλω και αυτό και εσένα, γιατί είναι αυτό που μας ενώνει»;

Γιατί δεν στρέφεστε εναντίον του συστήματος που δημιουργεί και δίνει αξία στη γυναίκα μόνο αν ενταχθεί πλήρως στην παραγωγική διαδικασία ή στη σεξουαλική αλυσίδα; Και όταν μέσα της δημιουργηθεί αυτό το θαυμάσιο, που είναι το μωρό της, αμέσως όλο αυτό το ψεύτικο αξιακό οικοδόμημα την απορρίπτει, της προτείνει «επιστημονικές» λύσεις για να απαλλαγεί από το μικρούλι της θησαυρό και την κάνει να ντρέπεται που θέλει και το παιδί και τον πατέρα του δικούς της για πάντα. Γιατί δεν αγωνίζεστε η άνεργη και ανασφάλιστη γυναίκα να έχει πρόσβαση σε κέντρα προστασίας εγκύου, να έχει ασφάλεια και υποστήριξη για όσα πολλά παιδιά θέλει να κάνει;

Ας διαμαρτυρηθούμε για τις φαρμακοβιομηχανίες και το υγειονομικό σύστημα που ζητωκραυγάζουν για την «εύκολη άμβλωση του χαπιού στην άνεση του σπιτιού ,χωρίς να ξοδεύεται η γυναίκα στο γυναικολόγο».Τώρα πια δεν είναι εκείνοι που παίρνουν το αντίτιμο για το θάνατο, αλλά είναι η κοπέλα που παραγγέλει το χάπι από το διαδίκτυο ή το φαρμακείο και αιμορραγεί και πονά για εβδομάδες στο σπίτι μόνη της, η κοπέλλα που πιάνει το νεκρό της έμβρυο στα χέρια της και δεν μπορεί ποτέ να ξεχάσει τη στιγμή που θα το πετάξει στα σκουπίδια ή στη τουαλέττα.

Και πώς συμβαίνει οι μορφωμένοι άνθρωποι του πνεύματος, της τέχνης, της κουλτούρας και της προόδου, όλο το εκπαιδευτικό σύστημα που φιλοξενεί τα παιδιά μας τόσα χρόνια, οι επιστήμονες που σέβονται τη ζωή, το περιβάλλον, τα είδη προς εξαφάνιση, αυτοί που ψάχνουν τη ζωή στο διάστημα και παλεύουν για τις διαχρονικές αξίες της δικαιοσύνης, της ισότητας, για τους καταπιεσμένους και τις μειονότητες, αυτοί που δεν τρώνε κρέας για να μην υποφέρει το ταλαίπωρο μοσχάρι, που πνίγονται στα πέλαγα για τους όντως δυστυχείς πρόσφυγες, αυτοί πως γίνεται να μή καταλαβαίνουν πως κάθε μέρα σκοτώνονται άνθρωποι στο όνομα των δικαιωμάτων αυτών που δεν μπορούν να ελέγξουν τα κορμιά και τις επιθυμίες τους;

Ο πολιτικός, νομικός, υγειονομικός κόσμος δεν αντιλαμβάνεται τόσα χρόνια το τί γίνεται για να μιλήσει ανοικτά;

Είναι προφανές βέβαια πως ακόμη και εκείνοι που υποστηρίζουν τα αγέννητα μωρά και τις μητέρες χρησιμοποιούν ωραία λόγια και ιδέες για να έχουν αποδοχή και καλή σχέση μαζί μας . Όταν όμως πρέπει να δράσουν ή να νομοθετήσουν κάνουν αυτό που πραγματικά τους βολεύει. Δηλαδή, ας γίνονται αμβλώσεις, μόνο να μη πολυφαίνονται. Μάλιστα επενδύουν και δικαιολογούν την απόφασή τους ηθικά και ανθρωπιστικά. «Πώς να γίνει διαφορετικά; Ένα νέο κορίτσι ή αγόρι καταστρέφει τη ζωή του, τα όνειρά του, ή ακόμη το μωρό θα είναι άρρωστο, θα βασανίζονται όλοι για πάντα, μια ζωή δράμα. Εξάλλου οι γονείς είναι υπεύθυνα, ώριμα άτομα και είναι σε θέση να αποφασίσουν μόνοι τους, είναι ιδιωτικό τους δικαίωμα κτλπ».

Και σε ποιόν αρέσει άλλωστε να ζορίζεται και να τσακώνεται; Θέλει μεγάλο αγώνα να μπορέσεις σε μια κοινωνία που έχει σιωπηλά αποδεχθεί και βολευτεί με την ευκολία της άμβλωσης να πας αντίθετα και να χαρακτηρίζεσαι γραφικός, οπισθοδρομικός, απάνθρωπος απέναντι στους νέους που τους «έτυχε» η εγκυμοσύνη, θύμα αναχρονιστικών περιθωριακών ομάδων, να σε απομονώνουν και να σε αποφεύγουν στις συναναστροφές. Καλύτερα να κρατάς σιωπή και να έχεις την ησυχία σου. Να τα έχεις καλά με τους πολλούς.

Άλλοι πιστεύουν πως τα πράγματα ατη κοινωνία μας είναι προδιαγεγραμμένα και βαδίζουν προς την καταστροφή. Ο κόσμος πάει στο χειρότερο, οπότε στα σίγουρα κάθε καλή προσπάθεια θα είναι χωρίς αποτέλεσμα.

Φανταστείτε –λένε– πως μπορούν οι υπεύθυνοι ακόμη και να μας εκδικηθούν τέτοιοι που είναι. Τότε στα σίγουρα θα πάνε πίσω και όλα τα άλλα σημαντικά θέματά μας που περιμένουν από αυτούς λύση και ρύθμιση. Θα χαθούν ακόμη και τα υπάρχοντα προνόμια.

Τα δύσκολα ζητήματα εξάλλου όταν τα συζητάς ξυπνούν στενόχωρες μνήμες και εμπειρίες. Γιατί να τα βγάζουμε στην επιφάνεια; Ποιός θα τα διαχειριστεί όταν ξεχειλίσει ο πόνος; Η άμβλωση, η έκτρωση των παιδιών μένει κρυμμένο, βαρύ μυστικό συχνά και δυστυχώς ως τον θάνατο. Ας μιλούμε για άλλα θέματα, για την ομάδα, τη μόδα, τις διακοπές, τα οικονομικά, τα εθνικά ακόμη, τον καιρό, τί κακό μας κάνουν οι πολιτικοί, οι θρησκευτικοί ηγέτες, ο γείτονας, ή ας μιλούμε γενικά για το πόσο άσχημες είναι οι αμβλώσεις, δεχόμενοι ενδεχομένως και τις εξαιρέσεις συμπάθειας. Αν είναι άρρωστο κι η καημένη η μάνα σε οικονομική δυσκολία.. και αν υπάρχουν ήδη τόσα παιδιά στο σπίτι...

Και ίσως πούν κάποιοι καλά είναι δυνατόν να κρατάμε όλα τα μωρά; Ακόμη και αν κάποιο κορίτσι βιάσθηκε από το συγγενή της και είναι βιασμός και αιμομιξία μαζί, να κρατήσει αυτό το παιδί; Ο εχθρός είναι από το ίδιο της το σπίτι, αυτή είναι ανήλικη πώς θα τα βγάλει πέρα;

Αυτή όμως δεν είναι η καθημερινότητα των αμβλώσεων. Τα συγκεκριμένα περιστατικά δεν είναι ο κανόνας. Οι περισσότερες αμβλώσεις γίνονται για το τίποτα, απλά δε θέλουμε τώρα να κάνουμε παιδί. Η αποδοχή της άμβλωσης όμως για οποιεσδήποτε εξαιρέσεις είναι το ύπουλο παράθυρο για την απαξίωσης της ανθρώπινης ζωής . Καμμιά ψυχή ανθρώπινη δεν πρέπει να πετιέται στα σκουπίδια άσχετα με τις συνθήκες υπό τις οποίες συνελήφθη, με την υγεία της και από το πόσο επιθυμητή είναι από το περιβάλλον της. Ο κάθε άνθρωπος έχει την αξία του που πηγάζει από την ίδια του την ανθρώπινη φύση και από την αιώνια προοπτική που του έδωσε ο Θεός- Πατέρας του.

Ιδιαίτερα για τις περιπτώσεις του βιασμού και της αιμομιξίας, δεχόμενοι την άμβλωση παρέχουμε το καλύτερο άλλοθι και συγκάλυψη για τη πράξη του βιαστή. Σαν να του λέμε, κάνε ό,τι θες, ο νόμος θα σε καλύψει. Τσάκισε το σώμα και την ψυχή του κοριτσιού, ό,τι και να γίνει τα σημάδια από την πράξη σου θα εξαφανισθούν, και αν σ’ αρέσει ξανακάντο. Γιατί πάντα ξαναγίνεται.

Οι περισσότεροι πιστεύουν πως η άμβλωση είναι γυναικεία υπόθεση, και ακόμη πως το να κρατήσει η μητέρα το παιδί είναι πάλι δική της υπόθεση. Δεν μπορούν να καταλάβουν πως η μητέρα και το παιδί υπό όποιες συνθήκες αγωνίζονται να επιβιώσουν αξίζουν και τους οφείλουμε το σεβασμό και τη συμπαράσταση. Είτε μόνοι τους σε δυσκολία και εγκατελειμένοι, είτε υγιείς και με αποδοχή, είναι για εμάς οι δικοί μας άνθρωποι, αδέλφια μας, παιδιά μας Η υπόθεσή τους και ο αγώνας τους αφορά όλους μας. Εμείς που σεβόμαστε την ανθρώπινη ζωή χωρίς προϋποθέσεις και χωρίς εξαιρέσεις, οφείλουμε να τους σταθούμε. Μιά κοινωνία που δεν μπορεί να στηρίξει τη μητρότητα και το νέο άνθρωπο δεν έχει πραγματική αξία ούτε προοπτική, ό,τι άλλο και αν καυχιέται πως υποστηρίζει διότι στερεί από τον εαυτό της το ίδιο της μέλλον τους δικούς της ανθρώπους.

Η άμβλωση λοιπόν είναι ασθένεια με πολλές αιτίες. Μάλλον δεν είναι η ίδια η ασθένεια είναι ένα μόνο σύμπτωμα αυτής. Η πραγματική ασθένεια είναι η έλλειψη ή η σύγχυση των αληθινών αξιών στη ζωή μας, ποιό είναι το πρώτο και ποιό το τελευταίο. Δεν αντιμετωπίζουμε πια την ανθρώπινη ζωή ως δώρο, δεν αντιλαμβανόμαστε τί ομορφιά και δυναμισμό κρύβει, τί εκπλήξεις ευχάριστες θα μας χαρίσει. Δεν φανταζόμαστε τί περιφρονούμε μέσα από ένα σωρό παρανοϊκά εγωιστικά ιδεολογήματα, τα οποία υπηρετούμε με θρησκευτική ευλάβεια, ενώ αρνούμαστε να τιμήσουμε το μόνο που αξίζει να υπηρετούμε με ευλάβεια, την Ορθόδοξη πίστη μας που δίνει αρχές, νόημα, προοπτική και περιεχόμενο στη κάθε ανθρώπινη ζωή 2019 χρόνια τώρα.

Όλοι όσοι κατανοούν αυτή την αλήθεια, αγαπούν και τιμούν αυτή την πίστη και γνωρίζουν πως η μεγαλύτερη χαρά βρίσκεται εκεί . Γιαυτούς έλλειψη αξιών σημαίνει έλλειψη Χριστού από τις ψυχές και έλλειψη της δικής Του Χάριτος που όλα τα δύσκολα και απρόοπτα τα τακτοποιεί με τον καλύτερο τρόπο.

Οι υπόλοιποι ας ονοματίσουν και ας υπηρετήσουν τις αξίες τους κατά συνείδηση. Όταν όμως τις απαρνιούνται και στη θέση τους μπαίνει το τεράστιο Εγώ τους, τότε το ανυπεράσπιστο παιδί δεν έχει θέση πουθενά. Πραγματικά, για να το αγαπήσεις πρέπει να έχεις μάθει να βγαίνεις από το βιολογικό, ορμονοεξαρτώμενο, ενστικτώδη εαυτό σου και να προσεγγίσεις με αγάπη και ανθρωπιά τον άλλο, τον μικρό, τον αφανή, τον σιωπηλό.

Διαφορετικά, αυτός ο μικρούλης ανθρωπάκος μας θα χαθεί, αλλά δε θα φταίνε μόνο οι αιώνιοι δύο, η μάνα και ο γιατρός της, θα φταίμε όλοι μας για την κατάσταση που με την θέλησή μας δημιουργήσαμε και ανεχόμαστε τόσα χρόνια...

Παναγιώτα Χατζηγιαννάκη-Τσαγκαροπούλου,

Ιατρός Πνευμονολόγος,

Μέλος κινήματος «Αφήστε με να ζήσω!»